"But I lost My Prime Minster ": Madras Cafe - Mile Stone in its genre, MUST WATCH

1990 च्या दशकात ज्या काही राष्ट्रीय अंतर राष्ट्रीय घडामोडी झाल्या त्याचा अंदाज बांधणे आताच्या पिढीला तसे अवघड आहे. अखाती युध्द, सोवियत रशिया चा अस्त,जर्मनी चे एकीकरण, शीत युध्दा चा अस्त ह्या सर्व घटनांचा भारतावर प्रत्यक्ष, अप्रत्यक्ष होणारा आर्थिक, राजकीय वा सामाजिक परिणाम. उदारमती धोरणंचा जगभर पाठपुरावा ही याच दशकात झाला, त्याचा एक भाग म्हणून माहिती व माध्यम यांचा अचानक होणारा मारा.आजूबाजूचे सगळे जगच बदलत होते. त्याच दरम्यान भारताचे राजकीय व सामाजिक वातावरण मंदिर - मशीद,मंडळ आयोग , बोफोर्से प्रकरणाने ढवळून निघाले होते. ह्या सर्व गदारोळ मधे भारताला 21 व्या शतका मधे घेऊन जाण्याचे स्वप्न तत्कालीन पंतप्रधान राजीव गांधी यांनी पहिले ; सर्व तरुण मनामधे एक अपेक्षाचं व उत्चाहाचा वातावरण तयार केल होत.

21 मे 1991 ला राजीव गांधी यांचा खून झाला आणि संपूर्ण देश हादरला, राजीव गांधी भारताचे एक अपूर्ण स्वप्न. ऑक्टोबर 1984 मधे इंदिरा गांधीची हत्या झाल्यानंतर त्यांना अनपेक्षितपणे देशाची धुरा सांभाळावी लागली. अतिशय विश्वासने देशा ला 21 व्या शतकाचे स्वप्न पाहत असता आजूबाजूच्या राजकीय दलदलि मधे ते केव्हा गुरफटले गेले ते कळता - कळता ५ वर्ष निघून गेली. सार्वत्रिक निवडणुका मधील पराभव व त्या नंतर विरोधी पक्ष म्हणून काम करताना त्यानी लोकांशी संपर्क करता करता आत्म् परीक्षण वा सार्वजनिक रीत्या आपल्या चुका लोका मधे जाऊन मान्य करायला चालू करत असता,लोकाना हा नेता आता पुन्हा जवळचा वाटू लागला.१९९१ च्या सार्वत्रिक निवडुणका मधे राजीव पुन्हा बहुमताने निवडून येण्याचे स्पष्ट भकिते होऊ लागली आणि इथेच "मद्रासकेफे" च्या कथानकाची बीजे रोवली जातात, आणि उलगडतो प्रवास एका षड्यंत्राचा / राजकीय खुनाच्या कटाचा. सामान्य माणसाला ज्या वेळी अश्या घटनांच दूरदर्शन,रेडियो,वृतपत्रे ह्या माध्यमातून आकलन होत ते त्याच्या जाणिवे ला झेपेल एवढ्या पुरते मर्यादित असते का ? का त्याचा एक, दुसरी किंवा अनेक बाजू असतात? राजीव गांधी यांच्या खुनाच्या कितीतर बाजू मद्रास केफे उलगडत नेतो. भारतीय गुप्तचर खात्याचे कार्य किंवा एकंदर अश्या संस्था चे काम कसे असते, हे आतापर्यंत हिंदी चित्रपटा मधे इतक्या प्रभावी पणे ह्या पुर्वी मांडल्याचे मला तरी आठवत नाही.पंतप्रधान पदाच्या पातळीवर राष्ट्रीय सुरक्षेच्या बाबतीत निर्णय कसे घेतले जातात ह्याचे विश्लेषण काही व्यक्तिरेखा व विक्रम सिंग या कथेच्या नायकाच्या द्वारे मांडले आहे. अंतर्गत राजकारणा पेक्षा राष्ट्रीय हीत कसे जोपासले जायला पाहिजे हे पश्चिम देशाना भारताच्या सीमे जवळ येण्यापासून प्रबंध घालण्यासाठी शांती सेना पाठीवन्यचा निर्णय हा कथेच्या ओघामध्ये अतिशय प्रभावी पणे प्रस्तुत केला आहे. भारत हा अस्वस्थ व कपटी शेजाऱ्यांनी वेढलेला देश आहे व ह्या सर्व front वर काम करत असता राजकीय नेतृत्व , गुप्तचर व सेना दले यांच्यावर राष्ट्रीय व अंतर राष्ट्रीय राजकारण व दबाव प्रभावी पणे मांडले आहे . राजकीय हत्ये मागे पश्चिमी गुप्तचर संघटना यांचा उल्लेख टाळला असला तरी दिग्दर्शकाने तो हुशार प्रेक्षका साठी पेरून ठेवला आहे.

सिनेमा ची सुरुवात विक्रम सिंग या आर्मी अधिकारी पासून सुरु होते , विक्रम सिंग ह्यास RAW ह्या भारतीय गुप्तचर संघटने द्वारे जाफना इथे एका खास mission वर पाठवले जाते. श्रीलंके मध्ये शांती प्रक्रिया चालू करून तिथे लोकशाही मार्गाने निवडणूक घेण्यासाठी अपेक्षित वातावरण व परस्थिती निर्माण करणे. LTF मध्ये फुट पाडून लोकशाही पर्याय निर्माण करणे हा मुख्य उद्देश. पण त्या प्रवास मध्ये उलगडणारा माजी पंतप्रधान हत्येचा कट, तो थांबिवाण्यासाठी गुप्तहेर अधिकाऱ्यांनी केलले प्रयत्न व त्याला आलेले अपयश .हा सर्व घटनाक्रम अतिशय प्रभावी व कुठेही कंटाळवाणा न होऊ देता दिग्दर्शकाने मांडला आहे. सिनेमा ची विक्रम सिंग हे व्यक्तिरेखा काल्पनिक असली तरी बराच सिनेमा हा सत्य घटना व बराच संशोधन करून मांडला आहे त्या मुळे कोठे ही नकली वाटत नाही. दशहत वादी नेतृत्व हे दशहतवादा च्या मानसिकतेच्या आहारी जाऊन लोकशाही चे सर्व मार्ग कसे बंद करत किंवा तसे करणे त्यांना अनेक कारण मुळे शक्य नसते सामान्य व निरपराध माणसांचा कसा बळी जातो व हे अंतर्भूत करण्यात दिग्दर्शक यशस्वी झाला आहे.

सिनेमा तांत्रिकदृष्ट्या अतिशय सक्षम झाला आहे , LTF चे बेस कॅम्प , ग्रह युद्धाच्या गडद छटा, कथा उलगडत जात असता आकाश्यातून भिरभिरणारी helicopters . आर्मी आणि LTF चे युद्ध आणि त्या वेळी केलेली कॅमेरा हंड्लिंग ,गुर्रीला युद्ध, वेगवेगळ्या locations वर उलगडणारा plot हा दृषां द्वारे व कोठेही शब्द बंबाळ न करता स्टोरी telling करताना दिग्दर्शकाचे कसब व प्रेक्षकांच्या बुधीमते वर टाकलेला विश्वास ह्या दोन्ही गोष्ठी जाणवतात. Hollywood च्या तोडीचे निर्मिती मुल्ये असणारा असा हा चित्रपट , कथेचा नायक शेवटी ज्या वेळी चर्च मध्ये पादरी च्या "पर जिते कौन ?" ह्या प्रश्नाला " पता नाही ,but I lost my prime minister ". असा म्हणतो त्या वेळी सामाजिक , आर्थिक,राजकीय ,राष्ट्रीय , अंतर राष्ट्रीय brutal राजकारणाच्या च्या अनुभुवा तून परत भारताला २१ व्या शतक कडे नेण्याच्या स्वप्नाचा अकाली अंत संवेदशील मनाला व नवीन पिढीला इतिहासाकडे वेगवेगळ्या अनुशंगाने पाहायला लावण्यचा एक प्रमाणिक व यशस्वी प्रयत्न होऊन जातो . नक्कीच पाहावा असा. एक अनुभव.

July rain

“Aghateet”:- My first Short Film

Technology, books and movies are my passion; movie making was more developed as a hobby latter in the time line .

Well making movie is very interesting and combination of people and technical activities which has its own unique challenges. So with cpl of friends Mahesh and atul on same interest we planned to work on one short movie which will be one room drama with minimum actors to reduce multi locations and multi ppl complexity, we seeded and developed one room thriller story of two brothers, appasaheb and balasaheb . After discussing for many days on lunch break with atul during my Symantec days and with Mahesh over the weekends and as and when possible , atul finally came up with final draft of script, it turned out to be good and as per expectations with minor logical loop holes in story and we decided to keep those as it is.

While working on script we had planned other making activities in parallel as to build technical team (?) and to have actors and is very important ingredient, we planned few auditions in pune and found actors as per our requirements reasonably good. Visited different related ppl to collect properties and for camera, lights and other stuff required…initially we thought we will be few ppl on location and shooting the film but on the day we exceeded more than 25 ppl.

Shooting Day:

Well it all had started to learn movie making process with minimum risk and investment, myself and atul started early in the morning in our cars separately to pick up properties; while driving to location atul got phone call on personal urgency and he had to left to address it for rest of morning session, meanwhile Mahesh collected furniture properties required from Girish T.’s home, it was very heavy and I can imagine the efforts they must have put to move it to locations.
Call timing was at 10 am and we slowly started gathering there. Trolley, lights, camera actors everything and we expected to take first shot by 11.00...ahaa and there you are; After blocking natural lights with black sheets and actors make up we were ready to take first shot on trolley by 2 PM. But we were too hungry for it and I and Mahesh managed to get food for entire crew.
By this time one of my friend madhu latane who had agreed to play role of appasaheb had time constraint and had to leave, thanks god atul came and he played the appasheab finally. Professional killer’s role played by sanjeev chandane one of my frind…so finally we finished with our first shot (scene) by 5 pm.
-----to be continue

last July was busiest

last July was busiest , was busy in reading lot. wrote more blogs in this month last year. this year too its busy but on different front. good to see back from here.

कवि बोरकर यान्चि माफ़ी ग्रहित धरुन

देखणे ते चेहरे , जे Fair and Lovely चे ।
काळे की सावळे, छापिल मोल सर्वा सारखे ॥

तेच चेष्मे देखणे, जे कोन्डीती तीरप्या नजरा ।
वोळिती दु:खे प्रेमविरान्चे , सांडिती मधुशाला ॥

देखणे ते ओठ, की जे करीती धुम्र लीला ।
आणि ज्यान्च्या वलयाने वेढे संपुर्ण नभमंडला ॥

देखणे ते हाथ ज्यानी निर्मिले कानाखाली कानठळे ।
नंतर वाजले ते मंगलमय ध्वंनीचें कर्णमुखी सोहळे ॥

देखणी ती PARAGON, जी पाठीमागे चालती ।
वाळवंटातुन चालतो BATA , काय तमा ती झीजण्याची ॥

देखणा तो हातरुमाल , जो ये चेहरा स्वच्छ:तेला ।
लाभला छान साडे सहा रुपया,घाम टीपन्यास हा ॥

देखणा स्वप्नांन्त तो, जो ठायी बार प्यासा ।
Jony Walker (लाल,काळा,निळा) रेचुन जातो, प्रेमगर्भि चकना व शेंगदाणा ॥

--Sudarshan

Innovation

The adoption and usage of new technologies are closely linked to social and cultural factors. What is the potential of the Indian market to replicate the success story of mobile phones for the emerging technologies we expect to see in the future? In fact, even in the past, how many Indian universities, research institutes, and educational organizations have truly considered adapting PC technology to make it more accessible and effective in rural parts of India? Technology should be driven by internal needs to bring meaningful change and improve lives, just as passion and vision drive technological advancements. However, are we missing a truly original vision to improve the standard of living in India? Are we blindly adopting technology development driven by the needs of others, rather than focusing on our own needs? What’s missing today is action to create a supportive environment that fosters innovative changes in daily life. This lack of initiative from leadership at all levels is evident in many areas. For example, how much effort have senior officers in traffic regulation departments put into improving the poor traffic situations in cities across India? Often, people are hired into jobs without adding value to the services they provide until they retire, and this seems to be an area of leadership that is neglected. I wonder if today’s leadership, in a positive sense, could create alliances across government and society to improve the lives of ordinary people. Instead, we often see lobbies formed to protect unlawful, antisocial, or personal interests, using government resources for their own benefit. But that’s not the point I want to make. What I want to understand is what needs to be done at the local level to change the overall mindset, foster leadership, and establish an original thought process to improve the lives of billions in their own local contexts, while also connecting them globally and collectively. I have worked with well-known multinational companies throughout my career, where I underwent various training programs focused on management and cultural awareness, designed from a global team perspective. As a technical person, I’ve always been focused on understanding problem statements from different business, financial, and social models in order to provide solutions. Training programs are excellent in theory, but when you step out into the real world, you realize that the cultural and social dynamics you deal with are local and often differ from global perspectives. Yet, in conference calls with global teams, you carry that global awareness. The same principle applies when dealing with technical problems and providing solutions. While there are well-defined structures and patterns ready to learn and support, one must also invest time and effort to understand business processes and workflows, translating them into logical models such as "if-then-else" statements. However, I don’t feel this allows for truly innovative work in a natural way. We often study the functional aspects from a defined requirements perspective, but focusing solely on that one viewpoint can limit our ability to provide more valuable and innovative solutions. For instance, considering social networking as one of the influential parameters could enhance the value of the solution. Understanding the unique social dynamics of the problem is equally important, as is the ability to connect those local factors with the global context to model the problem more effectively. To work innovatively and provide effective solutions, one needs to be flexible and able to extend their approach in a predictive manner. This means understanding the unspoken, inherited attributes of problems by painting their complexities on a broader canvas.

Managers and organizations

In organizations, managers at all levels often compete fiercely for territorial dominance and a larger share of the budget, often exceeding what might fairly be their due. Many aim to climb the corporate ladder by any means necessary, regardless of their qualifications, skills, or experience in engineering or administration. Such behavior leads to organizations becoming top-heavy, bureaucratic, and expensive, leaving both investors and employees feeling powerless. The funds customers pay often end up in the hands of these individuals, with little tangible value delivered in return. Unfortunately, this reflects a recurring pattern rooted in human nature